door Jean Dekkers
Al bij al, lieve buren, zijn we hier in Sint-Andries met de echte knip van de Knip ’s nachts nog heel goed weg gekomen. We hebben er helemaal niets van gehoord. Het ‘geknip’ in onze kaaimuren is op dat niveau wel andere koek. Maar ervan af? Nee, dat zijn we nog lang niet. ’s Morgens trouwens was de confrontatie al virieler. De centrale as, onze hoofdstraat dus, was al behoorlijk volgelopen en langs onze stroom stonden we stil of toch zo goed als. Op beide fronten is er vanaf nu wel ‘iets’ te horen en ten koste van de pas ingestelde gesaneerde zones nu opnieuw ook ‘iets’ meer te snuiven.
Wat is die Knip eigenlijk? De Knip is de kortstondige, amper anderhalf jaar durende, nauwkeurig geplande en degelijk uitgevoerde scheiding van Noord en Zuid. Wij, met onze ludieke pastoor en ons Quartier National, zijn ’t Zuid en zij, met de bussen en de Konijnenpijp, het Noord. Maar de Knip is toch nog zoveel meer. Hij is in eerste aanleg de voorlopige constructie of het delven van een heel grote en diepe put, een Operaput.
Aan ons concertgebouw gelegen dus en ‘t kan er zelfs helemaal in. Na de verbanning van Peter Benoit naar zijn eiland in de Harmonie anno 1953 en de afvoer van de lelijke, maar toen zeer nuttige, 33-jarige IJzeren Brug naar een of ander ontwikkelingsland, is hij de veruiterlijking van de daadwerkelijke aanpak van de echte vernieuwing. De put, die nadien natuurlijk overdekt wordt, zal dan huisvesting verlenen aan een on- gebreideld mobiliteitsnetwerk en dus aan verbeteringen: een waaier van spoorverkeer en doorgaand autoverkeer, alles liefst elektrisch aangedreven. Zo midden in ’t stad weten we in de toekomst zo direct niet meer waar naartoe met onze uitstoot in onze lage-emissiezone.
En wat moet Sint-Andries van langsom meer verwerken? De verkeersoverlast natuurlijk, niet zo direct van bussen of trams, maar van al dat andere gemotoriseerde verkeer. In onze onlangs terdege en zelfs tweemaal heraangelegde centrale doorgangsweg – de tweede keer gewoon in beton gegoten – davert het overdadig, maar wel met aanzienlijk minder fietsen. Was dat de bedoeling misschien? Om de tweewielers zeker geen gescheiden strook te geven en ze tot grote ergernis van de ‘Antennekens’ naar de trottoirs te verdrijven? Enkele tijd terug hoorde ik een fietser opperen dat hij zijn ‘pneus’ eraf ging strippen om dan tenminste in de tramsporen te kunnen rijden en er niet meer hoeven over te vallen … Die wacht natuurlijk op de veilige alternatieve weg van het comité. Met verplaatsing van onze neringdoeners inbegrepen?
Op de Sint-Michielskaai is het zo mogelijk nog erger gesteld, maar momenteel dan ook weer niet. In combinatie met de ‘metaalbonken’, de zandzuigers en de ontploffingen, nodig voor de ingezette versteviging van de kaaimuren, valt het toenemend gedonder over de betonnen, maar sterk het geluid benadrukkende klinkers – voorlopig althans – nog mee.
En wat gezegd van de aanloop naar de Knip? Uit onze herinneringen putten we, hier op ’t Zuid, dat het al onze tweede Knip is. Wie heeft nog weet van het festival van de Burgemeesters? Die van ons natuurlijk, die van Hasselt, die van Oostende (de enige overgeblevene) en de partijvoorzitter. In latere tijden zijn ze alle vier eens president van hun vereniging geweest. De eerstgenoemde is nu CEO van een ultra sportief ingestelde organisatie (den Antwerp is dat toch ook), de tweede is spijtig genoeg niet meer en de vierde is geleerde geworden. De derde is dat in bijverdienste eveneens. Juist! De Teletubbies! Ze staan zelfs gegoogeld met ruzie in Het Nieuwsblad. De opper-Tubbie, die uit ‘de’ Limburg, vergastte de Antwerpse goegemeente op een heuse straat-BBQ. Met echt ‘vlezeke’ en een tap, schijnbaar rechtstreeks vanuit de Boom- gaardcentrale. Een regelrechte voorbereiding op de tegenwoordige butcher store aldaar, maar dat wist men toen nog niet.
De Knip is ons droog door de strot geduwd en zonder ‘njam njam’. Waarom kon er nu eens niet getrakteerd worden op een laagje fluisterasfalt of zo, voor op het beton langs de kaaien? Een ‘dunneke’ was misschien al oorstrelend genoeg geweest …
Weerman Frank indachtig: nog even op de tanden bijten, de harde noten kraken en de zure appel doorslikken. En de boer? Hij ploegt voort, maar deze keer zonder ruggensteuntje van de Teletubbies. Spijtig!